Paluch sztywny tym mianem określa się zmiany zwyrodnieniowe I stawu śródstopno-palcowego. W obrazie klinicznym nieco zbliżone do palucha koślawego. W tym schorzeniu często występuje poszerzenie obrysu i bolesność stawu. Charakteryzuje się degradacją chrząstki stawowej głowy I kości śródstopia oraz paliczka podstawnego palucha oraz powstawaniem brzeżnych wyrośli kostnych wokół stawu. W początkowej fazie ograniczających ruchomość stawu (hallux limitu), a w ostateczności znoszących całkowicie ruchomość (hallux rigidus). Postępowanie zależy od stopnia wady oraz od oczekiwania chorego. W mniej zaawansowanych zmianach skuteczne bywa leczenie zachowawcze. Polega na: ćwiczeniach, fizykoterapii oraz podawaniu substancji leczniczych bezpośrednio do stawu – kolagen, kwas hialuronowy, prp. W bardziej zaawansowanych zmianach konieczne bywa leczenie operacyjne.
Sposób leczenia zależy od stopnia wady oraz od oczekiwań chorego. W mniej zaawansowanych zmianach operacja ogranicza się do ścięcia wyrośli kostnych w celu poprawy zakresu ruchomości stawu. Kiedy stwierdzany jest defekt chrząstki, wykonywane są nanozłamania powierzchni stawowych w miejscach ubytku. Gdy stwierdza się bardzo zaawansowane zmiany, wykonuje się artrodezę, czyli usztywnienie stawu.
W szczególnych przypadkach, u osób starszych z mniejszymi oczekiwaniami co do jakości chodu, alternatywą pozostaje operacja wg Kellera. Polega na wycięciu części bliższej paliczka bliższego palucha i odpowiedniej plastyce tkanek miękkich.