Staw kolanowy z racji obciążenia, lokalizacji oraz budowy anatomicznej narażony jest na częste urazy. Do najpoważniejszych należą uszkodzenia więzadeł stawu. Dochodzi do nich często podczas uprawiania sportu, wypadków komunikacyjnych ale także podczas codziennej aktywności w wyniku błahego poślizgnięcia.
Częściowe uszkodzenia więzadła pobocznego przyśrodkowego (MCL), krzyżowego tylnego (PCL) mogą być z powodzeniem leczone nieoperacyjnie. Kluczową rolę odgrywa tutaj czas i właściwe rozpoznanie oraz wdrożenie należnego leczenia.
Uszkodzenie więzadła krzyżowego przedniego (ACL), pobocznego bocznego (LCL), kompleksu tylno-bocznego (PLC), przyśrodkowego rzepkowo-udowego (MPFL), czy zastarzałe uszkodzenia MCL i PCL, w celu przywrócenia stabilności stawu kolanowego, wymagają leczenia operacyjnego. Złotym standardem leczenia uszkodzeń ACL jest jego rekonstrukcja polegająca na pobraniu własnego ścięgna bądź innych tkanek pacjenta i przeniesieniu ich w miejsce podlegające rekonstrukcji oraz zamontowaniu w odpowiednio przygotowanych tunelach kostnych.
Ostatnimi laty świeże uszkodzenia więzadła krzyżowego przedniego próbuje się leczyć techniką wewnętrznego szwu oraz przeprowadzając przez kikut więzadła specjalną mocną nić, na szkielecie której ma się wygoić więzadło. Wyniki krótkotrwałe tego typu leczenia wyglądają dość obiecująco, brak jest natomiast odległych badań ukazujących skuteczność takiego postępowania.